MAGIA CODZIENNOŚCI

Trzy śluby, w tym dwa z tym samym mężczyzną. Jeden rozwód w sądzie, jedno unieważnienie małżeństwa. Dwoje dzieci. Jeden pies. Kilka przeprowadzek, w tym jedna zagraniczna. Miliony upadków i kilka sukcesów na koncie. I najważniejsza, jedyna, MAMA, która mając jedną córkę, kupiła trzy ślubne sukienki. Kiedyś opublikuję własne pamiętniki. Jest co opowiadać. Obiecuję. Tymczasem, kochana MAMO niech dobry Bóg Ci błogosławi. Nie miałaś ze mną łatwo. Zniosłaś wszystko. Jestem Ci winna złoty medal Ania PS Dziś trzecia rocznica naszego Ślubu…

Być może moja twarz nigdy nie pojawi się na wielkim ekranie. Twoja może i też nie. Ale czy to powód, aby rezygnować z uroków codzienności zapraszającej nas w swoje objęcia ? Jestem pewna, że nie. Każda z nas ma w sobie magię i każda z nas, jeśli tylko zechce, może żyć jak gwiazda filmowa. Czuję się tak zawsze, kiedy przychodzi wiosna. Razem z rozkwitającym bzem, śpiewającymi ptakami i promieniami słońca, i ja budzę się do życia. Chce mi się więcej…

Po pierwsze: Przysięgam kierować się w życiu miłością, nie strachem. Po drugie: Przysięgam, że nie będę martwić się na zapas. Niech każdy dzień sam o siebie się troszczy. To nie jest łatwe, wiem. Ale przejechanie samochodem siedmiuset kilometrów bez ujrzenia naraz całej trasy wydaje się niemożliwe. A jednak milionom ludzi na świecie codziennie się to udaje. Wystarczy światło serca i większość drzwi staje przed nami otworem.  Po trzecie: Przysięgam mieć miękkie serce dla wszystkich. Nawet dla tych, na których się…

„Znacie ten moment, gdy stoicie na rozdrożu i dobrze zdajecie sobie sprawę z tego, że nie jest ważne, którą z dróg pójdziecie, bo i tak po dokonaniu wyboru dopadną was wątpliwości co do podjętej decyzji? Moment, w którym wydaje się wam, że choćbyście posiedli całą mądrość świata, to i tak nie zdołacie trafnie wytypować argumentów „za” i „przeciw”? Czas, w którym macie pewność, że wasze rozważania są na nic, gdyż koniec końców przyjdzie wam przełknąć gorzkie konsekwencje wyboru, jakikolwiek by…

  „Patrzę tak ukradkiem na te piękne okruchy miłości Twoje i Przemka, jakimi się z nami dzielisz i aż mi serce rośnie, chociaż jednocześnie boli. Żyje w małżeństwie, w którym nie zawsze jest cudownie i czasami mam wrażenie, że oboje się trochę pomyliliśmy, albo zmieniliśmy przez lata i każde poszło inną ścieżką. Brakuje mi takiej mocnej liny porozumienia, jaką Ty masz z mężem i tego, jak mąż się wspaniale Tobą opiekuje, jak robi to, o co go poprosisz z miłością…

My, ludzie dwudziestego pierwszego wieku, zbyt często utożsamiamy życie zawodowe z prawdziwym życiem. Bywa, że nie znajdujemy czasu, aby po prostu żyć. Nie wiemy, co to spontaniczność, i najtrudniej jest nam pozostać sobą. Najtrudniej nam mówić własnym głosem i najtrudniej mówić „nie”, kiedy się z czymś nie zgadzamy. O wiele łatwiej jest podążać za tłumem, niż ruszyć szlakiem wytyczonym przez podszepty własnego serca. To wymaga odwagi i ryzyka, na którego podjęcie wciąż wielu z nas emocjonalnie nie stać. Jakże często…

Ostatni dzień 2020 roku przywitał mnie pięknym słońcem. Gdy się obudziłam, poczułam, że powinnam pobiegać. Bieganie zawsze działa na mnie kojąco. Z każdym postawionym krokiem lubię wyobrażać sobie, że wszystko, co już mi zbędne, zostawiam za sobą i staję się lżejsza – jakby robiło się we mnie miejsce na nowe, potrzebne, wymarzone.  Zaufanie – to słowo towarzyszyło mi przez cały mijający rok. Pamiętałam o nim, gdy zaczęły dziać się rzeczy, które trudno nam wszystkim zrozumieć. Jak mantrę powtarzałam sobie: ufaj,…

Skarbie, tak trudno mi uwierzyć, że jeszcze niedawno nosiłam Cię pod sercem. Kiedy patrzę na Twoją zaspaną o poranku twarz, dostrzegam zmiany, jakie w Tobie zaszły w zaledwie kilka godzin. Twoje kości policzkowe wydają się większe, usta pełniejsze, a nos…hm… jakby bardziej zadarty. Pochylam się, aby Cię ucałować i cieszę się, że jesteś jeszcze na tyle mała, że Cię to nie złości. Kiedy gotuję dla Ciebie owsiankę, dopada mnie przerażenie. Czas mija tak szybko, a ja… w żaden sposób nie…

Cóż lepszego możemy dać drugiemu człowiekowi, jeśli nie spokój, który jest w nas?  Na jakimś zebraniu psychiatrów powiedziano : „Dlatego jest tyle chorób psychicznych, że ludzie nie potrafią być pokorni, że początkiem tych zaburzeń jest myślenie o sobie, egoizm, ambicje, ciągłe szukanie siebie, drapieżność w dążeniu do popularności. I to początek tego całego nieładu wewnętrznego, bo pycha prowadzi do głupoty i obłędu, a pokora do mądrości i prawdy, do wewnętrznego spokoju”.  Przeczytałam te słowa w którejś z książek cudownego Księdza…

Patrzyłam na syna i myślałam o tym, że nie dane Mu będzie odliczanie stu dni do polskiej matury, że nie pójdzie na polską studniówkę i że zgodnie z polską tradycją nie zatańczy na niej poloneza.   Szczerze powiem, że do dziś miewam momenty, że mi tego żal i z pokorą przypominam sobie, że nie można mieć w życiu wszystkiego.   Wiele zależy od naszych wyborów.   Kiedy wyjeżdżaliśmy z Polski myślałam o tym, jakich wspomnień pozbawiam moje dzieci… Ot, serce…