Home MAGIA CODZIENNOŚCICICHE CUDA Niezły Meksyk! – relacja z podróży :)

Niezły Meksyk! – relacja z podróży :)

Przez Anna H. Niemczynow

Planowałam tę podróż parę lat. Była ona na kilku mapach moich marzeń. Kiedy już, że się tak wyrażę, witałam się z gąską, wybuchła pandemia i trzeba było odłożyć wszystko na tak zwane „kiedyś”.

W przerwach między kolejnymi napisanymi rozdziałami książek, podróżowałam „internetowo”, oglądając zdjęcia i filmy z miejsc, w których z całego serca chciałam się znaleźć. Ileż to razy byłam w Teotihuacan? Nie zliczę. O tych piramidach opowiadał mi także mój mąż, który o tym, aby je zobaczyć, marzył jeszcze bardziej, niż ja.

Odkąd narodziłam się na nowo, pomyślnie przechodząc operację, przewartościowałam całe swoje życie. W zasadzie przewartościowałam je już w chwili, gdy dowiedziałam się, że jestem chora. Zbladły nagle wszystkie plany odnośnie kupna czegokolwiek z przedmiotów martwych typu: nowa kanapa, kafelki, czajnik i tak dalej. Po co mi to? Zastanawiałam się, roniąc  łzy i myśląc, dlaczego? Przecież tak o siebie dbam!

Nie wymyśliłam mądrej odpowiedzi. Może to i dobrze? Wymyśliłam za to, że od teraz, mówiąc brzydko, chromolę to i będę żyła pełną piersią. Będę doświadczać, smakować, tańczyć, śpiewać i śmiać się do utraty tchu. Będę cieszyć się każdym podarowanym mi dniem, bo przecież…Bo przecież jest on darem, a płomień świecy, którą niosę w sercu, może zgasnąć w każdej chwili i nie będę miała na to wpływu.

Jedna z moich Czytelniczek napisała ostatnio, że to, co się u mnie dzieje, to jakieś istne szaleństwo. Odparłam, że ma rację. Sama w swoim sercu czuję, że nadchodzi prawdziwy przełom. Może nadszedł dlatego, że zaakceptowałam wreszcie to, co jest? Wiecie, zaakceptowałam tak fest, do końca. A nie tylko mówię i piszę, że coś akceptuję.

Rozglądam się teraz po pokoju i widzę nie do końca odkurzony dywan, puste półki, na których jeszcze wczoraj stały książki  (kto śledzi wnikliwie moje social media, ten wie, że właśnie szykuję się do przeprowadzki). Na stoliku obok stoi talerzyk, a na nim leżą okruchy  chałki, którą zjadłam kilka godzin wcześniej. Taką suchą, z herbatą, bo taka najlepsza. Obok komody, gdzie przechowywałam drobiazgi, stoi zapakowany do połowy karton.

To jest moje życie. Teraz! Doświadczam go. Oddycham. Akceptuję.

Już nie mam do siebie pretensji o to, że mogłam postarać się bardziej przy poprzedniej książce. Nie mam pretensji o to, że nie zdążyłam ugotować obiadu z dwóch dań i wyprasować ubrań.
Ale za to obejrzałam z mężem serial. Przyjemnie zmarnotrawiłam czas. No i okej! Świat się nie zawalił od tego, że nie byłam taka super idealna.

Ale ja miałam o podróży przecież pisać, a piszę Wam o swoich przemyśleniach. Tak sobie teraz myślę, ( znów myślę, ha ha) że w dużej mierze to za nie mnie pokochaliście. Taką, jaka jestem. Jestem uśmiechnięta, szalona, mam całkiem spoko serce. Uczę się siebie chwalić i uczę się sobie odpuszczać.

ODPUSZCZAM, ODPUSZCZAM, ODPUSZCZAM! Chramolę konwenanse, że nie wypada. Że przecież mogłabym bardziej sensownie wydać tak ciężko zarobione pieniądze. Mogłabym nadpłacić kredyt, albo takie tam. A co mi po spłaconym kredycie, kiedy jutro może skończyć się moje życie?

Pierdzielę, pakuje manatki i jadę!!! – stwierdziłam.

Mój mąż, nie tak głodny podróży, jak ja, zaakceptował moją decyzję. Po raz pierwszy w życiu czułam, że On naprawdę ją akceptuje. Widziałam, jak jest Mu cieżko, ale wie, że już dłużej mnie nie zdoła powstrzymywać. On wiedział, że o mały włos mnie nie stracił. Tak, ostatni rok był jednym z najsłabszych dotychczas w naszym małżeństwie. Wymyśliłam więc, że pojadę do matki Boskiej z Guadalupe modlić się o jakiś cud dla nas. Tylko…tylko czy ja w ogóle mam siłę na to, aby się za nas modlić?

Miotałam się. Dlaczego wybrałam wyjazd z pielgrzymką? Mogłam wybrać zwyczajną wycieczkę. Taką, na jakiej byłam z synem w Stanach. Ale nie, wybrałam pielgrzymkę. Dumałam więc: jechać, czy zrezygnować?

Zadzwoniła do mnie moja mama i powiedziała: „Ania, nie jedź! Nie powinnaś jechać bez Przemka”.

Po tych słowach włosy stanęły mi dęba. Byłam wściekła na to, że próbuje ingerować w nasze życie. Już wiedziałam, że chociażby skały srały,( Przepraszam, ale to waśnie ciśnie mi się pod palce) to pojadę. Taki ze mnie wolny duch. Uparciuch.

Tymczasem mąż milczał. Po raz pierwszy od jedenastu lat naszego małżeństwa, naprawdę milczał. Akceptował. Gdy pytałam, mówił: „Jedź, zasłużyłaś.  Zbyt  długo nie potrafiłem zrozumieć, jakie to dla ciebie ważne”. Ale w tych jego oczach był jakiś taki smutek pomieszany z tęsknotą.

Tak sobie myślę teraz, że nie miał wyjścia. Musiał tak mówić, jeśli chciał wyjść z twarzą. Miarka się przebrała, a we mnie coś się zmieniło. Coś pękło na zawsze. Już nie chciałam postawić na pierwszym miejscu dobra innych, gdyż czułam, że to może być ostatnia chwila, abym zawalczyła o dobro własne.

Snułam się więc po domu, rozmawiam z Maryją, bo ja lubię z Nią gadać. Naprawdę mi w życiu pomogła i wyciągnęła mnie z niejednego bagienka. Pytałam Jej o to, co powinnam zrobić. I nagle przed moimi oczami stanęła Kasia, moja wieloletnia przyjaciółka. Poznałyśmy się na pewnych warsztatach z rozwoju osobistego. Warsztaty były takie sobie i oprócz tego, że rozwinęła się po nich jedynie nasza przyjaźń, to nie rozwinęło się absolutnie nic więcej.

A może by tak… – zastanawiam się -… a może by tak zabrać tego mojego męża? Może zapytam Kasię, czy przyjechałaby do dzieci? – dumałam.

Wróć! jakie dzieci? Mój syn jest już pełnoletni. Nie jest dzieckiem. Opieki potrzebuje tylko córka i psy. Okej, zapytałam Kasię, czy przyjedzie. Pomyślałam, że jeśli się nie zgodzi, to powinnam jechać sama.

Zadzwoniłam do niej późnym wieczorem. Jest pilotką wycieczek, przebywała akurat w Chorwacji. Znała moją sytuację osobistą i problemy, z którymi się borykam. Kiedy powiedziałam, o co mi się rozchodzi, odparła, że musi chwilę pomyśleć, jak to wszystko zorganizować. Dzień później potwierdziła swój przyjazd do Bawarii słowami: „Wiesz, jak się  wczoraj rozłączyłaś, to ja wiedziałam, że do ciebie przyjadę. Że poprzestawiam wszystkie terminy i przyjadę do was. Jakby boska ręka pchała mnie w waszą stronę”.

Jak Wam teraz o tym opowiadam, to mam dreszcze. Uwierzycie mi, że usłyszałam w sercu szept samej Maryi? Jakby wołała do mnie „Celowo odkładałam twój przyjazd do mnie, bo chciałam, abyś przyjechała ze swoim mężem”.

No i pojechaliśmy. Poturbowani przez ostatni trudny okres w naszym życiu. Mimo ogromu przepięknych chwil, jakich doświadczyłam, starając się żyć pięknie za nas dwoje, (patrz moje wszystkie wyprawy) Spotkało nas mnóstwo bólu… pochowaliśmy Przemka mamę, zmierzyliśmy się z moją chorobą, oddaliliśmy się od siebie próbując łatać codzienność. Oszukiwałam siebie, że wszystko jest okej, że jesteśmy tylko trochę pochłonięci innymi sprawami, ale tak naprawdę to w podróży do Stanów zdałam sobie sprawę, że nasze małżeństwo wisi na włosku. Wszystko nam się pomyliło. Zgubiliśmy gdzieś to, co ważne. Zgubiliśmy siebie.

I nagle Ona nas woła. Oboje. Tak wiecie, jakbyśmy mieli przyjechać na „dywanik” by Ona mogła nam powiedzieć: „Ej, dzieciaki, nie tędy droga, hola hola, wziąć się w garść, bo zaraz nie będzie co zbierać”.

Przemierzyliśmy razem pół świata, celowo nie udostępniając naszych wspólnych zdjęć. Coś muszę Wam przyznać, nie podoba mi się to, jak obce kobiety pieją z zachwytu nad moim mężem.  Ja wiem, że robicie to nieświadomie, ale… Po prostu  serce mi pęka, kiedy ktoś przynosi do mojego męża moją książkę i prosi, aby on złożył w niej podpis. Przecież… przecież to moja ciężka praca. W takich chwilach zazdrość miesza się ze smutkiem. To ludzkie. A ja jestem przecież człowiekiem, takim, jak Wy. Zgodnie ze słowami Proroka, autorstwa Khalila Gibrana zrozumieliśmy, że powinniśmy stać razem, ale nie nazbyt blisko, bo oddzielnie stoją filary wspierające świątynię, a dąb i cyprys nie rosną jeden w cieniu drugiego.  Ja nie wchodzę na plac budowy męża i nie przecinam wstęgi, budowa dobiegnie końca,  a On nie wchodzi do mojego świata. Tak jest zdrowiej.

Wiem, że kiedyś było inaczej. Ale zrozumieliśmy swój błąd. Zapłaciliśmy za niego najwyższą cenę. Już wiemy, że to, co między nami, jest nie na pokaz.

Tak naprawdę przecież nikt nie zna mojego męża. To, co pokazuję w sieci, to tylko krótkie chwile. Wyrwane z codzienności. Dlatego tego mojego męża będzie teraz mniej. Zdjęcia pojawią się od czasu do czasu. Nie chcemy już udostępniać filmów. Czasami, tutaj, na blogu coś mignie, rzadziej na Facebooku czy Instagramie. Jest mi nieswojo, gdy czytam o „wspaniałości Przemka”. Uwierzcie mi, to człowiek z krwi i kości. Ale o tym, czym pochwalić się nie można,  nie mówi głośno. O tym nie wypada mówić. A ja teraz Wam powiem – MAŁŻEŃSTWO TO NIE PLUSZOWY MIŚ ANI KWIATY. To dzień po dniu z człowiekiem, któremu się przysięgało. Jesteśmy związani Sakramentalnym węzłem. Zrozumiałam wreszcie, że to, co między nami, jest nie na pokaz. Oboje to zrozumieliśmy. Nasza rodzina jest dla nas najważniejsza. Szczerze się z Wami tymi przemyśleniami dzielę. Z odwagą. Bo wiem, że jest wiele podobnych kobiet do mnie. Takich, które za zamkniętymi drzwiami własnych domów przeżywają swoje małe, wielkie dramaty.
Tylko one się wstydzą. A ja się nie wstydzę. Mam nadzieję, że szczerością ukoję niejedno kobiece serce. Jestem pewna, że patrząc na nasze zdjęcia i nie czytając o naszych kłopotach, pomyślałabyś, że jesteśmy najszczęśliwszym małżeństwem pod słońcem. Tymczasem…my, w tym Meksyku, żeśmy o to nasze małżeństwo walczyli.

Nasza pielgrzymka trwała ponad dwa tygodnie.

Dzień 1 przylot do miasta Meksyk.  Dzień 2 Guadalupe – Teotihuacan. 

Po śniadaniu, pojechaliśmy do Bazyliki Matki Bożej z Guadalupe. Zwiedziliśmy tzw. Miasteczka Matki Bożej, na które składają się piękne kościoły i kaplice związane z kultem Madonny objawionej na Tepeyaku. Mieliśmy sposobność wziąć udział w Mszy Świętej w nowej  Bazylice w Guadalupe, przed samym wizerunkiem Matki Boskiej z Guadalupe, przy ołtarzu głównym. Niesamowite przeżycie. Płakałam… Płakałam, powierzając Matuli to, z czym przyjechaliśmy. Wiecie, to jest takie uczucie, jakby mama tuliła w ramionach i mówiła, że wszystko będzie dobrze.

Później był czas wolny na indywidualną modlitwę i zakupy pamiątek.  A potem pojechaliśmy do strefy archeologicznej Teotihuacan, oddalonej o 48 km od stolicy. Oglądaliśmy wspaniałe Piramidy: Słońca, Księżyca, Pierzastego Węża, które są najczęściej fotografowanymi budowlami w całym Meksyku.  Na koniec zjedliśmy obiado-kolację w restauracji w pobliżu piramid i obejrzeliśmy krótki pokaz folkloru indiańskiego.

Dzień 3 Puebla – Veracruz
Po śniadaniu jechaliśmy malowniczą drogą biegnącą wzdłuż słynnych wulkanów El Popo i Drzemiąca Kobieta do najbardziej katolickiego stanu kraju Puebla. Zwiedzaliśmy to najbardziej hiszpańskie miasto Meksyku: widzieliśmy kolonialną starówkę, kościół św. Dominika z niezwykle piękną Kaplicą Różańcową, Katedrę, Rynek Parian z najbardziej charakterystycznymi wyrobami z Puebla, czyli kolorową ceramiką zwaną talavera i słodyczami. Potem pojechaliśmy do  tętniącego życiem portowego miasta Veracruz, położonego nad Zatoką Meksykańską. Veracruz jest jednym z najstarszych miast hiszpańskich na stałym lądzie, miejscem, w pobliżu którego wylądował w 1519 roku hiszpański konkwistador Herman Cortez. Spacerowaliśmy nocą po Veracruz. Poszliśmy nad Ocean Atlantycki, by porozmawiać o tym, co w nas. Czego potrzebujemy, za czym tęsknimy. Byliśmy sami ze sobą, daleko od świata zewnętrznego. Doświadczaliśmy magii.
Następnego dnia o poranku mieliśmy Mszę Świętą odprawioną nad samym Oceanem. To był 11 listopada. Święto odzyskania przez naszą Polskę niepodległości. Byliśmy przygotowani, mieliśmy ze sobą flagę Polski, która ozdobiła nasz pielgrzymkowy autobus 🙂

 

Dzień 4 Villaheromosa – La Venta – Palenque
Po śniadaniu bardzo długo jechaliśmy  do stolicy stanu Tabasco, jednego z najcieplejszych miast Meksyku – Villahermosa. Zwiedzaliśmy archeologiczno- przyrodniczy Park La Venta, w którym znajdują się oryginalne tzw. Głowy Olmeckie i inne pozostałości najstarszej prekolumbijskiej cywilizacji Mezoameryki – Olmeków. Poza tym w Parku znajduje się mały ogród zoologiczny z licznymi zwierzętami występującymi w stanie Tabasco takimi jak jaguary, jelenie, małpy czepiaki, krokodyle. Nie robiłam wielu zdjęć, bo tak cięły komarzydła, że musiałam się ciągle opędzać 🙂 Mam tylko fotkę krokodyli 🙂

Dzień 5 Palenque – Agua Azul – Palenque
Po śniadaniu zwiedzaaliśmy porozrzucane w dżungli budynki jednej z najwspanialszej cywilizacji prekolumbijskiej, czyli Majów, w Palenque: świątynia Inskrypcji, Świątynia Krzyża, Świątynia Słońca. A potem pojechaliśmy do najbardziej magicznego miejsca, w jakim w życiu byłam.  Otoczony bujną tropikalną roślinnością wodospad Agua Azul którego woda w porze suchej ma niezwykły szmaragdowy kolor, oczarował mnie bez reszty.  Wiecie, że to właśnie tutaj kręcono film
'Awatar 2″? Nieźle, co?  Płakałam, patrząc na te cuda natury, nie mogąc nadziwić się temu, jaki świat jest piękny. Dla ciekawostki powiem Wam, że ludzie żyjący w okolicach wodospadu żyją w kompletnym odcięciu od cywilizacji. Dzieci nie chodzą do szkół. Dziewczynki handlują z mamami ręcznie robionymi bransoletkami i innymi dziełami pracy rąk własnych. To temat na osobny post. Zdjęć dzieci mam bardzo dużo. Napiszę o tym felieton, bo z mojego punktu widzenia to bardzo ciekawe.
Zapomniałabym wspomnieć o tym, że w jednym z barów, w którym jedliśmy po drodze, poznałam cudowną Harumi. Gdy dowiedziała się o tym, że jestem pisarką, podarowała mi kubek, paterę na owoce i paczkę kakao. Zapamiętam Ją do końca życia i z pewnością umieszczę ją w którejś z moich książek. Wypatrujcie 🙂

Dzień 6 Chamula – Zinacantan – San Cristobal De Las Casas
Odbyliśmy wizytę w indiańskiej wiosce San Juan Chamula, gdzie znajduje się jedyny na świecie synkretyczny kościółek rzymsko-katolicki, w którym mieszają się ze sobą chrześcijaństwo z praktykami szamańskimi. Tam niestety nie można było robić zdjęć. Może i dobrze? Zobaczyłam, jak modlą się tamtejsi ludzie. Jak niewiele potrzebują do tego, aby być szczęśliwymi. Matki nie mają wózków. Noszą dzieci w chustach. Jakże im daleko do naszego rozwoju cywilizacyjnego, a mimo to uśmiechają się. W ich oczach jest światło, jakiego nigdy nie widziałam u ludzi żyjących w Europie, czy na przykład w Stanach Zjednoczonych.

Później pojechaliśmy do zamieszkałej przez potomków Majów Indian Tzotzilów wioski Zinacantan. Odwiedziliśmy jedną z rodzin indiańskich. Gospodyni poczęstowała nas skromnym posiłkiem. Kupiłam od niej ręcznie haftowaną torbę. Poczułam się tak, jakbym była aktorką dawno temu kręconego filmu. Nie doświadczyłam podobnych uczuć nigdy wcześniej, to było niesamowite. Wieczorem pojechaliśmy do  uroczego i jednego z najbardziej kosmopolitycznych miast Meksyku San Cristobal de Las Casas, tam udaliśmy się na wieczorny spacer. Tańczyłam w tamtejszym barze do meksykańskiej muzyki, tańczyłam z jednym uroczym Panem, Meksykaninem, który ot tak, po prostu, tańczył na jednym z chodników. Dołączyłam się do niego. Było magicznie.

Meksyk to kraj myszki i śpiewu! Mogłabym się tam odnaleźć 🙂 Tak bardzo kocham śpiewać i tańczyć.

Dzień 7 Canion Sumidero – Tehuatepec
Pojechaliśmy w kierunku stolicy stanu Chiapas Tuxtla Gutierrez na obrzeżach którego znajduje się jeden z najbardziej spektakularnych kanionów na świecie Kanion Sumidero.  Tam zorganizowano dla nas spływ motorówkami w dramatycznej scenerii kanionu.  Podziwialiśmy jego niezwykłe formacje skalne. Widoki iście majestatyczne. Tu też zobaczyłam wodospad. Niestety nie można było się wykąpać, to zbyt niebezpieczne. Jestem przeszczęśliwa, gdyż to drugi Kanion, jaki zobaczyłam w tym roku. Jakże inny od Kanionu Colorado, a jakże zadziwiająco piękny. Tutaj też widzieliśmy prawdziwe krokodyle. Spotkaliśmy wesołe małpki zwisające z drzew. Byłam wzruszona pięknem tego świata. Im więcej udaje mi się doświadczać, tym bardziej tego pragnę. Apetyt rośnie w miarę jedzenia, to taka prawda 🙂

Dzień 8 Tule – Monte Alban – Oaxaca
Wyjazd w kierunku kolonialnego miasta Oaxaca, gdzie odwiedziliśmy jeden z najpiękniejszych kościołów na świecie. Mury kościoła kryją prawdziwe skarby sztuki kamieniarskiej, snycerskiej i złotniczej. Budowa tego kościoła kosztowała krocie. Nigdy nie widziałam piękniejszej Świątyni. Po przekroczeniu progu człowiek miał ochotę zdjąć buty, naprawdę.
Po drodze zatrzymaliśmy się przy najstarszym drzewie Meksyku w miejscowości Tule. Drzewo ma ponad 2000 lat w jego pniu zmieści się duża ciężarówka. Aby je objąć, potrzeba aż 47 osób. Drzewo jest majestatycznie piękne. Wzbudza podziw i szacunek.
Następnie złożyliśmy wizytę w rodzinnej fabryczce mezcal, wytwarzającej napój alkoholowy z agawy z robakiem w środku. Nie interesowało mnie to zbytnio. Nie piję alkoholu. Ale zrobiłam sobie zdjęcie na agawie 😉  W Monte Alban mieliśmy możliwość zobaczyć dawne centrum kulturalne  Mezoameryki położone na Wyżynie Meksykańskiej (Stan Oaxaca) Wypoczęłam tu bardzo, oddychając powietrzem ludzi dawnych cywilizacji. Nie było straganów, nikt nie zaczepiał, aby coś od niego kupić. Zadumałam się tutaj nad własnym życiem.

Dzień 9 Taxco
Przejazd malowniczą drogą, w scenerii charakterystycznych dla Meksyku kaktusów  do „srebrnego miasta” Taxco, gdzie odbyliśmy spacer po jego krętych uliczkach. Dzień wcześniej zjedliśmy kolację i nocowaliśmy w starym pięknym hotelu, Posada dla Mision, z którego rozpościera się wspaniały widok. Tam doświadczyłam prawdziwej magii. Dacie wiarę, że nie spałam prawie całą noc, tylko wpatrywałam się w to, co widoczne za oknem? To było wręcz mistyczne doznanie. Pełne romantyzmu. Nie chciałam stamtąd wyjeżdżać. Mówiłam: „chwilo, trwaj, jesteś idealna”. Łzy ciekły mi po policzkach. Życie potrafi być zaskakująco piękne.

Dzień 10 i 11 Acapulco
Dotarliśmy do najsłynniejszego kurortu Pacyfiku – Acapulco. Tutaj to już tylko odpoczywaliśmy. Dotrzymałam słowa i po raz pierwszy wykąpałam się z moim mężem w Oceanie Spokojnym. Obiecałam mu to, gdy byłam w Santa Monica. Wówczas zamoczyłam tylko nogi. Teraz kąpaliśmy się oboje. Tak długo czekałam na tę chwilę. W zasadzie całe życie. Ocean Spokojny wydawał mi się niedościgniony, a kąpiel w nim nierealna. A jednak 🙂 Kąpiąc się i doświadczając potęgi żywiołu miałam wrażenie, że sam Pan Bóg się do mnie zaleca, szepcąc: „Zobacz, jakie życie jest piękne”. To była moja nagroda za wszystkie lata, kiedy poświęcałam się jedynie pracy.  Po czterdziestce zrozumiałam, że praca to nie wszystko… trzeba żyć. Trzeba doświadczać, smakować, próbować, tańczyć, śpiewać, śmiać się, płakać, okazywać emocje.

Bieg do oceanu

Polonia tańcuje

jeszcze jeden bieg do oceanu 🙂

Zwróćcie uwagę na zdjęcie, kiedy stoję w Oceanie. Światło na moich plecach. Przypadek? No nie wiem 😉

Dzień 12 Xochimilco – zocalo – katedra – miasto Meksyk
Po śniadaniu pojechaliśmy znów do miasta Meksyk. W południowej dzielnicy miasta, Xochimilco odbyliśmy rejs stylizowanymi gondolami.  Płynęliśmy po dawnych kanałach azteckich zasłuchując się w rytmach muzyki mariachi, granej specjalnie dla nas na żywo. Tańcom nie było końca.  W naszej gondoli płynęła cudna Meksykanka, od której kupiłam ręcznie robione wisiorki w kształcie kwiatów. Po rejsie ruszyliśmy na krótkie zakupy. Rozmowy z Meksykanami, przeprowadzane na migi, dodały mi ogromu energii.

Sąsiednia Gondola 🙂 Gar kuchnia 😉

Sąsiednia gondola, sklepik z pamiątkami. Kupujesz szybko i płyniesz dalej 😉 Prawdziwy Meksyk na wodzie ! 

Mydło w meksykańskiej toalecie 😉

Dzień 13, ostatni, Plac III Kultur – Guadalupe – wylot.
Po śniadaniu pojechaliśmy  na Plac Trzech Kultur, miejsca ostatniego starcia konkwistadorów i Azteków, a także związanego z krwawo stłumionym protestem studentów w 1968 r. Byliśmy w Kościele św. Jakuba – świątyni, w której Juan Diego (to jemu ukazała się Najświętsza Panienka) każdej soboty uczestniczył w katechezie. To właśnie tam Juan Diego przekazywał biskupowi Zumarraga relacje z objawień Matki Boskiej. Następnie pojechaliśmy na  pożegnalną wizytę do Sanktuarium w Guadelupe. Właśnie w ostatnim dniu łączyłam się online z Wami. Była to relacja na żywo. Do dziś zapisana jest na Facebooku. Mogliście sami złożyć swoje intencje Matuchnie.
To właśnie Matka Boska z Guadalupe była celem naszej podróży. To tam złożyliśmy swoje małżeństwo i rodzinę.

Następnie pojechaliśmy na lotnisko i wylecieliśmy do Amsterdamu, a stamtąd do Berlina, a z Berlina do Bawarii 🙂 Do naszego jeszcze domu, z którego aktualnie się wyprowadzamy. Wracamy do Polski 🙂 Ale nie tak do końca. Jedną nogą zostajemy w Bawarii. Nasz synek kontynuuje tu naukę. Będziemy więc pomieszkiwać u Niego, zwłaszcza ja 🙂 Planuję kolejny kurs języka niemieckiego, i wówczas znów będę tu mieszkać. Jedynie środek ciężkości naszego życia przenosi się do Polski 🙂 To nie podlega dyskusji – POLSKA JEST NASZYM DOMEM.

To była magiczna wyprawa. Już w samolocie rozmarzyłam się, gdzie teraz chciałabym polecieć. Marzy mi się Tajlandia. Och…A jakże! Marzy mi się Ziemia Święta – Jordania. No i Pompeje 🙂 Zobaczymy, jak to będzie. Tymczasem oczekujemy owoców naszego pielgrzymowania. Jak widzicie, nie jest ono nudne 🙂 Wręcz przeciwnie – ZABAWA NAPRAWDĘ PRZEDNIA 🙂 Polecam całym sercem.

 

Wysyłam Wam moc miłości. Tak sobie myślę, że z radością zorganizowałabym jakąś wyprawę. „Urlop z Niemczynow” – co Wy na to? Piszecie się? Dajcie znać w komentarzu. Tymczasem wysyłam miłość. Opiekujcie się sobą. Pamiętajcie, co naprawdę w życiu się liczy. Uśmiech, dotyk, szklanka. wody, filiżanka kawy co rano, wypita wspólnie. Chwile decydują o naszym życiu. Im więcej piękniejszych, tym wzrasta jego jakość.

Kocham Was całym sercem

Ania

 

Mogą Cię również zainteresować

15 komentarzy

Iwona Klauzynska 4 grudnia 2022 - 17:15

Pani Aniu pięknie napisane.
Życzę Pani wszystkiego najlepszego, życzę aby była Pani zdrowa, szczęśliwa i spełniała swoje marzenia. Życzę aby powrót do Polski, był dla Pani i Pani Rodziny tym „ nowym otwarciem „( sama mieszkam w DE od 30 lat, i wiem jak czasami jest ciężko).
A pomysł „Urlop z Niemczynow” uważam za top? i pisze się na to . Pozdrawiam z Mainz❤️

Odpowiedz
Anna H. Niemczynow 5 grudnia 2022 - 20:49

Kochana Iwonko. Tak, to prawda, bywało trudno w DE. Ale w gruncie rzeczy jestem wdzięczna za ten czas. Tak wiele się nauczyłam… Wysyłam Ci moc miłości i trzymaj się, kochana. Jesteś w moim sercu, jak cała rozsiana po świecie Polonia. Teraz to już wiem, jak to jest. Tak przy okazji, proszę ogromnie, mów/pisz mi po imieniu. Czytasz moje teksty, to przecież się znamy <3 Utulam <3

Odpowiedz
Ania 4 grudnia 2022 - 17:30

Chętnie bym pojechała na wycieczkę: z Anią dookoła świata 🙂 Dziękuję Ci serdecznie za ten wpis. Ja jestem takim pracusiem, który zawsze odkłada życie na później bo … [zawsze coś tu można wpisać]. Próbuję sama w sobie dojrzeć do tego, o czym Ty tak pięknie piszesz – o doświadczaniu życia. Łatwo nie jest, bo pewne przekonania i działania są w nas mocno zakorzenione. Praktykuję wdzięczność, dziękuję za to co mam i za to co otrzymałam w swoim życiu, nawet za trudne chwile dziękuję, bo również dzięki nim jestem teraz w tym miejscu. Jednocześnie dziękuję za Boską opiekę przez wszystkie lata mojego życia, gdzie ryzykowałam bardzo dużo podejmując pewne decyzje i tyle rzeczy mogło pójść nie tak, a jednak Bóg zawsze działał na moją korzyść, a ja ufałam sobie że robię dobrze i Jemu, że mnie ochroni. Czasem myślę, że do niektórych rzeczy trzeba zwyczajnie dojrzeć i dopiero wtedy można je zrozumieć, że one były potrzebne. Od kiedy praktykuję wdzięczność, trafiam na mnóstwo wartościowych treści, które pokazują jak budować siebie jako człowieka oraz jak budować relacje z ludźmi – ten wpis jest jedną z tych treści. Dziękuję, dziękuję, dziękuję <3 Dzisiaj wieczorem napiszę o Tobie w moim dzienniczku wdzięczności <3 Wzruszyłam się bardzo tym co napisałaś.

Odpowiedz
Anna H. Niemczynow 5 grudnia 2022 - 20:46

Aniu, a ja się wzruszyłam Twoim komentarzem. Zawsze tak bardzo się cieszę, gdy ludzie praktykują wdzięczność. Co innego o niej mówić, a co innego czuć ją w sercu. Poczuć możemy ją jednak tylko, gdy praktykujemy. Dziękuję Ci, że tu jesteś i że mnie czytasz <3 Moc miłości <3

Odpowiedz
Grażyna 4 grudnia 2022 - 19:05

Wspaniała relacja Aniu Też uwielbiam podróżować W tym roku byliśmy z mężem w Hiszpanii i Portugalii Byliśmy u matuchny w Fatimie i we Francji w Lourdes Było cudownie Twoje książki są piękne takie od serca Pozdrawiam gorąco z Zagłębia

Odpowiedz
Anna H. Niemczynow 5 grudnia 2022 - 20:44

Och, Hiszpania i Portugalia też są na mojej liście. Grażynko, tak się cieszę, że zobaczyłaś te miejsca <3 Utulam Cię mocno <3

Odpowiedz
Grażyna 5 grudnia 2022 - 23:01

Droga

Odpowiedz
Iwona S 4 grudnia 2022 - 22:11

Aniu przeczytałam o Meksyku podróż cudowna chodz z drugiej strony dla Was pomocna oby Matka Wasze modlitwy wysłuchałam jesteś dla mnie wzorem kobiet walczącej ❤Ja bym chciała odbyć podróż z Tobą byłaby to super przygoda Będę modliła się za Was gdyż dla mnie jesteście super i wiadomów każdy ma wzloty i upadki ❤❤❤❤

Odpowiedz
Anna H. Niemczynow 5 grudnia 2022 - 20:43

Iwonko kochana, dziękuję Ci <3 Przytulam Cię mocno <3

Odpowiedz
Justyna 4 grudnia 2022 - 23:33

Jesteś kochana i cudowna…jeżeli tylko będę mogła piszę się na wspólny wyjazd…a decyzję Twoją popieram w 100% rób tak jak czujesz…bo bycie sobą daje największą siłę!!!

Odpowiedz
Anna H. Niemczynow 5 grudnia 2022 - 20:42

Justynko, z całego serca Ci dziękuję, kochana moja <3

Odpowiedz
Grażyna 5 grudnia 2022 - 23:09

Droga Aniu, dziękuję za Twój wpis .
Masz rację życie jest tylko jedno i trzeba umieć dawać , ale też i brać . Jesteśmy z mężem 39 lat razem . Różnie bywało , czasem było ciężko , czasem kolce w sercu zostały , bo takie jest życie . Ale trzeba umieć dbać o siebie . Też długo tego nie umiałam , teraz jestem mądrzejsza , szkoda że tak późno .
Na wycieczkę z Tobą wybrała bym się bez zastanowienia . Życze Wam kochani dużo miłości i zrozumienia oraz cierpliwości .
Nich dobry Bóg ma Was w swojej opiece .

Odpowiedz
Anna H. Niemczynow 14 grudnia 2022 - 11:38

Grażynko, przytulam Ciebie mocno <3

Odpowiedz
Jola 7 grudnia 2022 - 14:08

Kochana Aniu,

Dziękuję za szczerość, za ten uśmiech zarażający .
Bardzo chciałabym pojechać z Tobą na urlop, myślę ,że potrzebuję tego ,te moje namietności zaczynają
usypiać więc czas je odkurzyc 🙂 ( 1y krok to zakup książki:),a drugi to postanowienie ,żeby zabrac całą rodzinę i iść na roraty )
Dziękuję Aniu,że jesteś i proszę nie przestawaj pisać na blogu,jest to dla mnie jakiś rodzaj terapii.

Odpowiedz
Anna H. Niemczynow 14 grudnia 2022 - 11:37

Jolu, kochana moja, aktywność na blogu to moje postanowienie. Uwielbiam dla Was pisać. Obiecuję, że będę to robiła. Utulam Ciebie do serca <3

Odpowiedz

Skomentuj Anna H. Niemczynow Anuluj odpowiedź