Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę 7-11 sierpnia 2022 r.

Długo zwlekałam z tym wpisem. Może dlatego, że myśląc o Pielgrzymce wiem, że nie zdołam o niej opowiedzieć w jednym poście tak wyczerpująco, jak należałoby to zrobić.

Pielgrzymka na którą się wybraliśmy trwała zaledwie pięć dni i mieliśmy do przejścia 120 km (wyruszyliśmy z Oświęcimia) lecz tak naprawdę to nasze wspólne pielgrzymowanie trwa już jedenaście lat, a osobne o wiele dłużej. Myśląc o Pielgrzymce obracam się za siebie i widzę nas bardzo młodych i niekoniecznie żyjących zgodnie z dekalogiem.

Powiedzieć „Jestem wierząca niepraktykującą, jestem wierzący niepraktykujący” jest tak łatwo. A co to w gruncie rzeczy oznacza? W moim odczuciu jeśli jesteś wierzący to praktykujesz. Modlisz się, czytasz publikacje wzmacniające wiarę, medytujesz nad nimi. Bo czym jest wiara bez praktyki? Na to pytanie każdy powinien odpowiedzieć we własnym sercu.

Jestem zdumiona tym, jakże wielki odzew w mediach społecznościowych miały posty pielgrzymkowe. Czy spodziewałam się, że wywołają aż takie zamieszanie? ABSOLUTNIE NIE! W czasach, kiedy przyznawanie się do wiary jest passe, być może powinnam się obawiać, że utracę Czytelników, odbiorców, ludzi, którzy mnie obserwują, śledzą.

Tyle że ja wcale się tego nie obawiałam. Powiem więcej – nie myślałam o tym zupełnie. Po prostu byłam sobą. Pokazałam moją rodzinę taką, jaka jest. A jesteśmy ludźmi ukształtowanymi i o bardzo ugruntowanych poglądach na wiele spraw. Bywa, że innym się to nie podoba. Potrafimy być asertywni i szczerzy do bólu. Umiemy powiedzieć w twarz to, co nas boli, zamiast obmawiać kogoś za plecami. To nie jest łatwe…bywa, że z tego powodu ludzie niekiedy odwracają się od nas. Pewnie dziwisz się czytając te słowa, ale tak jest. Tak wiele ludzi pragnie się do nas zbliżyć a jednocześnie tak wielu odtrąca to, jacy jesteśmy. KOCHAMY JEZUSA! NIE WSTYDZIMY SIĘ JEZUSA! JEZUS JEST NASZĄ SIŁĄ!

Tak mało ludzi dziś przyznaje się do Jezusa i do tego, że chce żyć zgodnie z Jego naukami. Społeczeństwo boi się wyśmiania, wytykania palcami, drwin. Ludzie wolą udawać, że Wiara i Kościół ich nie obchodzą. Wydaje się im, że wybierają święty spokój, który w moim odczuciu ani nie jest święty, ani nie jest spokojem. Ilu jest „katolików” którzy deklarują wiarę, a swoim postępowaniem udowadniają, że daleko im do przykładnych ludzi? Modlą się, a jednak nie potrafią nastawić drugiego policzka. Słuchają, a nie słyszą, wolą mówić tylko o sobie. Niby są obecni, a jednak są gdzieś daleko, pochłonięci tysiącem „ważnych” spraw. Zamiast podążać za Bogiem, podążają za nurtem tego świata. Świata, w którym Jezus niestety jakiś czas temu wyszedł z mody.

O tym, jak wiara zmieniła nasze życie napiszę w książce. Napiszę o drodze wiary, która nie zawsze była taka, jak teraz. To był proces. Zwłaszcza u mojego męża, który co prawda wychował się w katolickiej rodzinie, ale tej z rodzaju niepraktykujących. Napiszę o wzlotach i upadkach naszej zrekonstruowanej rodziny. O unieważnieniu mojego małżeństwa i o drugiej szansie, jaką dał nam Pan Bóg. Dał ją nam być może ostatni raz i ze wszystkich sił staramy się ją wykorzystać.

Tak jak potrafimy staramy się każdego dnia dziękować. Przyznaję, że kiedy czytam pochlebne komentarze na nasz temat to jestem onieśmielona. My nie jesteśmy idealni. Jesteśmy zwykłymi, błądzącymi ludźmi. Nazwałabym nas pielgrzymami życia. Jedyne co nas wyróżnia to skrajna uczciwość i prawdomówność. Bo tego uczy Ewangelia. Kiedy widzisz, że ktoś czyni źle, miej odwagę powiedzieć mu o tym, nawet za cenę utraty przyjaźni.

Mamy tę odwagę i bywa, że przez to obrywamy.

Ale kto powiedział, że idąc drogą wiary będzie łatwo, lekko i przyjemnie? Z moich obserwacji wynika, że nam, ludziom, zawsze musi się wszystko opłacać. A jak się nie opłaca to zwijamy manatki i jak to się mówi opuszczamy lokal, szukając dla siebie innego, wygodnego miejsca. Katolik tak nie postępuje. Katolik potrafi stanąć w prawdzie nawet w chwili, gdy jest ona niewygodna.

Często czytam pełne zdumienia wiadomości, komentarze, maile, w których są napisane słowa: „Zadziwia mnie to, że przyznaje się pani do wiary. To, że się pani jej nie wstydzi. W dzisiejszych czasach to rzadkość”.

Wówczas lubię sobie przypomnieć ten fragment Pisma;